Vanochtend vroeg ging ik terug naar mijn ziekenhuisbed. Mijn ‘kamergenoten’ waren blij om me te zien en ik heb me overgegeven aan deze verandering van omgeving. Tuurlijk, ik zou liever thuis zijn, maar dit was niet de hel. Het personeel en mijn medepatiënten waren erg aardig. Het zou wel goed komen. Ik begreep waarom ze wilden dat ik de buurt was (als een afspraak geannuleerd zou worden, kon ik dat gat opvullen en de benodigde scans zo snel mogelijk gedaan hebben) en wachtte gewoon af. Maar er gebeurde niets.

Toen de dokter binnenkwam, vertelde haar hele gezicht het al … Ze had goed nieuws. Ze was bijna net zo blij met het brengen als ik met het ontvangen van dit nieuws… Ik mocht weer naar huis voor de nacht! Ze wilde duidelijk dit proces voor mij zo comfortabel mogelijk maken en zij begreep dat ik me volledig kon opladen in het bijzijn van Peter en Fadyen. Thuis. Klaar voor een reeks scans en de mogelijke uitkomst: meer tumoren in andere delen van mijn lichaam …

Met dank aan Sandra voor de vertaling