We hadden verschillende verzoeken van vrienden die ons wilden bezoeken, maar we besloten om het weekend zo rustig mogelijk te houden. Alle emoties hadden ons uitgeput en dit was nog maar de eerste fase. Deze komende week verwachten we een telefoontje van de Westeinde ziekenhuis in Den Haag om verdere behandeling te bespreken en we hebben alle kracht nodig om daar mee om te gaan. Dus we ‘doken onder’ in ons eigen huis, genietend van elkaar en alle liefde en steun om ons heen.

Prachtige bloemen, vele kaarten en blijken van medeleven online. Het helpt echt. Ik voel me opgetild door een groot energieveld en het stelt me in staat om achterover te leunen en dit avontuur te nemen zoals het komt. Er is geen strijd, die is er echt niet. Ik voel me vredig. Mijn disfunctionele schildklier heeft mij er nooit onder gekregen en dat lukt deze tumor ook niet.

Ik voel me wel onzeker over wat er gebeurd is. Vooral omdat ik veel van de stukken ‘verloren’ ben. Daarom ben ik begonnen met deze blog. Om de stukken allemaal samen te brengen. Voor mijzelf. Om een beetje grip te krijgen op een reis die volkomen buiten mijn controle te ligt.

Dank je voor het met me mee lopen. Ik houd van je gezelschap.

Met dank aan Sandra voor de vertaling