Synchroniciteit. Ik houd er gewoon van als dat gebeurt. Tuurlijk, je kunt het toeval noemen als je dat wilt. Ik niet. Ik noem het synchroniciteit. De ervaring van twee of meer gebeurtenissen die min of meer tegelijkertijd optreden in een zinvol verband die ogenschijnlijk voorkomen door toeval en niet noodzakelijk als causaal worden ervaren.  (met dank aan  Wikipedia).

 Ik had het vandaag, maar het begon al een beetje afgelopen donderdag. Het heen en weer sms-en met mijn broer over mijn gesprek met de specialisten. Praten over ‘het houden van het vertrouwen’. Ik legde hem uit dat ik er soms ‘uitspring’ (het vertrouwen),  en dan laat ik mezelf  er weer ‘inspringen’. En mijn broer reageerde met ‘als een elastiekje’. Precies.

Vandaag had ik een andere cadeautje in mijn brievenbus. Een boek. Geen briefje. Geen afzender. Titel van het boek: leren leven als een elastiekje.

Ja. Echt waar. Dus ik sms’te mijn broer om te vragen of hij het gestuurd had. Hij had het niet gedaan. Ik weet niet wie het wel heeft gedaan. Maar de synchroniciteit is geweldig. Zoals altijd geeft het me een gevoel van verbondenheid met het Universum. Synchroniciteit zegt ‘We zijn er. Maak je geen zorgen. We staan achter je.‘ En nee, ik weet niet wie ‘wij’ zijn, maar het is een rustgevend gevoel, dus ik geniet ervan.

 Met dank aan Sandra voor de vertaling