Peter heeft vandaag in het ziekenhuis een foto van mijn gezicht gemaakt, omdat hij wilde laten zien hoe het materiaal van het masker een afdruk op mijn gezicht had achtergelaten.

Nou, het liet ook een stempel achter op mijn ziel. Dit was op z’n zachts gezegd niet leuk. Ik zie de angst in mijn ogen op deze foto. Ja, zo erg was het inderdaad. Het begon erg goed met een duidelijke gesprek over de 30 bestralingen die ik ga krijgen. En het masker ding was niet echt slecht. Het was een zacht en warm soort plastic dat over mijn gezicht werd geplaatst, maar met ruimte om te ademen. Toen kreeg ik de CAT-scan, dus ik was alleen op het moment dat het de plastic hard werd. Een heel angstig gevoel als je claustrofobisch bent zoals ik. Ik voelde me opgesloten. En toen herinnerde ik me wat ik hier al eerder schreef en leunde achterover in jullie liefde. En het werkte echt. Ik kalmeerde. Een beetje. Mijn lichaam ging echter in een soort van shock, dat wel. Mijn lichaam stopte niet met schudden en thuis op onze eigen wc ik moest overgeven. Ik voel me nog steeds ziek. Dit was heel zwaar. Het goede nieuws is dat we geen ziekenhuis afspraken hebben deze komende week. Dus ik kan eindelijk ontspannen!! O happy days!

Met dank aan  Sandra voor de vertaling