“S  oms wanneer de dingen uit elkaar vallen,
vallen ze misschien wel juist op hun plaats.”

Ik houd van dit citaat en Facebook blijft manieren vinden om het op mijn prikbord te laten verschijnen. Daar is dat teamwork weer. Het blijft me eraan herinneren aan waar ik mij op richt, dat is de sleutel.

Na die eerste epileptische aanval, eind januari 2013, is mijn leven overhoop gegooid. Ik heb het leven eerder vergeleken met een puzzel en het voelt alsof alle stukjes zijn verwijderd en door elkaar geschud. Het geeft me de kans om opnieuw naar de stukjes te kijken en te beslissen wat nog past en wat niet meer. Zoals bepaalde relaties. Sommige zijn vervormd en passen gewoon niet meer. En dat is oké. Het geeft ruimte voor nieuwe verbindingen. En dit hele hersentumor proces bracht veel nieuwe en onverwachte stukjes op tafel. Dat is zo fascinerend om te ervaren, dat krijg ik niet eens onder woorden gebracht. Het voelt als een wedergeboorte en het is heel spannend om deze nieuwe puzzel te ontdekken. Welke stukken nog steeds passen en wat niet meer werkt. Het beëindigen van mijn freelance werk is een goed voorbeeld. Dat past niet meer. En elke dag ben ik dankbaar dat er geen deadlines meer zijn.

Vrijheid. Dat is de naam van deze huidige puzzel. Het mezelf toestaan om alle oude grenzen te laten gaan. Kijkend naar oude stukjes. Werken ze nog steeds? En als ze dat niet doen, ze verwijderen. Dus alles kan op z’n plaats vallen. Sommige delen van de puzzel zijn perfect. Peter komt in m’n gedachten ;-), maar veel meer verbindingen zijn sterker en intenser. Vallen op hun plaats. Het is een geweldig proces. Dat bord dat naast de weg staat. Het beste van wat is en wat nieuw is. Ja. Dat is het!

Ik ben zo dankbaar voor dit hele proces. Ik hoop dat je kunt begrijpen waarom. Ik ben de gelukkige. Dat ben ik werkelijk. Bedankt voor alle liefde.

Met dank aan Sandra voor de vertaling