Dit citaat trok me er echt doorheen vandaag:

“Soms wanneer de dingen uit elkaar vallen,
vallen ze misschien wel juist op hun plaats.”

Uit bloedonderzoek blijkt dat mijn lichaam de chemo niet meer aan kan. Althans niet in combinatie met bestraling.

Door het nieuws schoot ik direct in angst. Dat ik niet de kans krijg om deze tumor te vertragen. Dat soort gedachten. De daarbij ook de Emoties die daaraan gekoppeld zijn. Woede. In de steek gelaten voelen. Je kent het wel.

Dus ging ik daar doorheen en liet het los. En toen kwam dit citaat me voor de geest. Het deed me denken aan de Universele Samenwerking. En toen kwam een andere gedachte in mijn hoofd op … “Wat als het nemen van de chemopillen op dit punt gewoon niet nodig was om alles op zijn plaats te laten vallen? Wie weet? Ik niet. De artsen niet.

Ik weet wel dat deze gedachte mij hoop en kracht geeft, waar de angst gewoon alle hoop en kracht uit me weg zoog. Lijkt me een makkelijke keuze.

Dus ik ben terug naar WAT IS en daarmee omgaan op een manier die voor mij werkt. Terug naar het proces in plaats van het eindresultaat. Het is hetzelfde inzicht keer op keer en het daalt steeds dieper in.

Vandaag is het een hobbelige rit.
Maar ik heb mijn houvast gevonden.
Dingen vallen op zijn plaats.

xxxxx

Met dank aan Sandra voor de vertaling