Ik herinner me dat ik naar bed ging. Het weekend was geweldig, maar druk – het geven van coaching consulten op een beurs – en ik voelde me zeer tevreden en moe. Ik herinner me dat Peter naar bed kwam. Ik herinner me dat Fadyen, onze hond, op het bed sprong. Het eerstvolgende dat ik me herinner is dat ik wakker word in een ambulance.

De informatie is zowel eng en onwerkelijk. Ik heb een epileptische aanval gehad. Een wat? Maar nog belangrijker … waar is Peter?De verpleegkundige verzekert mij dat Peter ons volgt in zijn eigen auto. Ik herinner me dat ik me een stuk beter voel als ik zijn gezicht zie. We zijn in de EH tegen die tijd.

Hij ziet er zo bezorgd uit en zijn herinneringen zijn hel. Tijdens de aanval beet ik op mijn lip en hij werd wakker en zag mijn lichaam ongecontroleerd schudden en bellen blazen van bloed. Wat is er aan de hand? Dat blijkt de vraag van die dag te worden…

Ik herinner me niets van de CAT-scan, maar ik weet dat ik er één heb gehad, want ons wordt verteld ‘dat daar iets op te zien is’. Iets dat er duidelijk niet hoort. Om te bepalen wat het is – een infectie of tumor, dat waren de twee opties – heb ik een MRI-scan nodig en ben ik in het ziekenhuis opgenomen.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling