Wakker worden in het ziekenhuis bed was vreemd. Maar al snel merkte ik iets nog vreemder. Iedereen voelde vertrouwd. De situaties waren nieuw, dus het was geen déjà vu of iets dergelijks. Maar alle gezichten, verpleegkundigen, patiënten, artsen … Ik ‘kende’ hen.Toen ik dat aan Peter vertelde, was hij niet zo verbaasd als ik verwacht had. Hij had wat onderzoek gedaan naar epilepsie en de herkenning van vreemden is één van de gevolgen van een epileptische aanval. Telkens als ik mijn hersenen kon uitschakelen, – en de angst om gek te worden kon loslaten – kon ik eigenlijk van de ervaring genieten. In zekere zin was het geruststellend. Gevoel onderdeel te zijn van een groter geheel. Mezelf thuis voelen in een onbekende omgeving.

Met dank aan  Sandra voor de vertaling