Controle. Toen deze hele reis begon, realiseerde ik me – en dat deelde ik vrij snel – dat de controle en het loslaten ervan, de kern van deze ervaring is. En dat is het nog steeds, maar het gaat dieper dan ik ooit had gedacht en het brengt me meer dan ik ooit had verwacht.
“Soms wanneer de dingen uit elkaar vallen,
vallen ze misschien wel juist op hun plaats.”
Ik weet niet of ik het in woorden kan vangen, maar op het moment dat ik uit de wereld stap van proberen controle te hebben op het eindresultaat, voel ik mezelf als een kind in een speelgoedwinkel. Ik heb dan dit sterke gevoel van ‘alles is mogelijk’. Een gevoel van vrijheid die ik zo nog nooit heb meegemaakt. Vooral omdat het niet gericht is op een eindresultaat.
Ik loop rond in de speelgoedwinkel, genietend van wat er te zien is. Ik hoef er niets van te bezitten om de vreugde die ze brengen te voelen. Ik hoef ze niet eens aan te raken. Ik kan het ervaren. Ik ben de glimlach die zij mij geven. Geen grenzen. Alles is verbonden. Alles is samenwerking. Alles is win-win. We moeten alleen de keuze te maken om elke situatie op die manier te bekijken. En het is prima als je dat niet wilt. Jouw leven, jouw keuzes. Er bestaan geen verkeerde keuzes. Doe wat je vreugde brengt. Dat is ons geboorterecht. Om vreugde te ervaren.
Voor mij is vreugde niet het veranderen van wat ik denk dat verkeerd is. Voor mij is vreugde het besef dat de perfectie in het proces zit. In de verbinding. In het geloof dat deze hele puzzel me een vrijheid biedt die verbazingwekkend is. Geen grenzen. Het gaat niet om het beeld en het gaat niet eens over het invullen van de afbeelding. Het is de vrede van het weten dat het leven perfect is en het omhelzen van elk aspect daarvan.
Dat is een geweldig zeepbel om je in te bevinden. En ja, soms vind ik mezelf in een andere zeepbel, een andere emotie. En is dat ook goed. Het geeft me de vrijheid om rond te dwalen in de speelgoedwinkel en een zeepbel te kiezen die werkt voor mij op dat moment in de tijd.
Veel van de beelden die ik van mezelf had, passen niet meer. Dat proces was al actief ruim voordat deze hersentumor werd gevonden. Maar nu is het alsof ik mezelf opnieuw aan het uitvinden ben. Wedergeboorte. Met Peter als een solide basis die me in staat stelt om aan nieuwe gebouwen te beginnen. Gewoon slopen dat waarvvan ik dacht dat waar was en het ontdekken van nieuwe structuren.
Het gaat niet om goed of fout. Het gaat over het verkennen van nieuwe niveaus en waardoor je Zelf en anderen de vrijheid geeft om nieuwe structuren te creëren. Om opnieuw te beginnen met alles wat je op dit moment weet en voelt.
Gewoon een gedachte die ik wilde delen xxx
Met dank aan Sandra voor de vertaling
